De stilte die ze achterlaat
Het is vandaag 9 september 2022 en ik ben op vakantie in Breskens. Precies een jaar geleden was ik hier ook maar toen werd ik op deze dag (nacht) gebeld dat mijn moeder overleden was. Onvoorstelbaar dat er al een jaar voorbij is. Het ene moment lijkt het al veel langer geleden, het andere moment zou het ook gisteren gebeurd kunnen zijn. Wat wordt ze gemist! Maar wat zijn we als kinderen ook blij dat we zoveel mooie herinneringen aan haar hebben, zoals ik eerder in een blog geschreven heb. Ze was een schat!
Er zijn verschillende mensen die gevraagd hebben of ik het niet naar vond om weer naar deze plek terug te gaan, juist ook in deze tijd van herdenken. Toch voelt het goed om hier te zijn. Het is een plek waarvan mijn moeder heel blij voor me was dat ik zo’n mooi vakantiestekje had gevonden. In gedachten probeer ik me weleens voor te stellen wat zij hier zelf van gezegd zou hebben als ik dit nog met haar had kunnen bespreken. Mijn moeder kennende zou ze ongeveer dit gezegd hebben: “Ja, Corrie, nu moet je wel even nuchter blijven. Het is juist zo’n mooi plekje dus natuurlijk ga je daar weer naar toe. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal…” Ik hoor het haar bijna zeggen.
Het is dus goed om hier te zijn. Tot vandaag heb ik prachtig weer gehad; af en toe een (zeer welkome!) bui, soms met veel onweer, maar daarna weer urenlang volop zon. Alleen vandaag wisselt het elkaar erg snel af met fikse buien en felle zon. Het weerspiegelt de emotionele achtbaan die ik vandaag voel: soms een lach en dan weer een traan als de herinneringen over elkaar heen buitelen.
Een tijdje geleden hoorde ik een uitspraak van een jonge vrouw die uitgezaaide kanker had met 2% overlevingskans maar ze zei: “You can’t wait until life insn’t hard anymore before you decide to be happy.” Deze uitspraak raakte me diep - dat ze dit kan zeggen in haar situatie - maar ik ben het wel met haar eens. Want als je alleen maar gelukkig kunt zijn als alles voor de wind gaat, dan is geluk iets wat afhangt van externe factoren. Gelukkig zijn is echter tevreden zijn met wat je hebt, innerlijke rust en acceptatie bij alle verdriet wat er zijn kan, maar ook oog hebben voor de kleine dingen, dan worden die vanzelf groot!
Dus ja, het is fijn hier in Breskens. Ik ben dankbaar dat ik hier weer mag zijn en geniet van het weidse uitzicht op de Westerschelde, de geur en het geluid van het water, de vogels en de wind; ik geniet van de prachtige luchten, regenbogen, zon en rust. Maar als ik ’s avonds naar bed ga betrap ik me erop dat mijn telefoon niet in de woonkamer achterblijft maar op mijn nachtkastje wordt gelegd en dat ik dan denk: ‘als ik maar niet gebeld wordt…’
Je hebt maar één keer een moeder en we missen haar verschrikkelijk …
De stilte die overblijft
Die ene lege plek op een verjaardag
dat ene appje wat steeds wordt gemist
geen kopje koffie uit de kerk op zondag
niets vult die leegte die gekomen is
Geen kaartje of vakantiesouvenirtje
geen telefoontje of een Moederdagcadeau
geen knuffel of een-onder-ons-pleziertje
die pijn en smartelijke leegte, blijft dat zo?
Herinneringen komen op en gaan
een kleurpalet van liefde ontvouwt zich in gedachten
ze wekken soms een lach op - soms een traan
die bitterzoete terugblik doet soms de pijn verzachten
Haar naam staat gegraveerd in zwarte steen
op de begraafplaats waait een gure kilte
geen vader - en nu ook geen moeder meer
wat naast herinneringen overblijft is zoveel stilte
09-09-2021 - 09-09-2022
Reacties
Blijf je ouders in je hart dragen. Het gemis slijt, maar het is zo fijn om goeie herinneringen te hebben. Dat blijft.
Groet,
Mieke
Wat een heftige week was het ja. En die dag, als wachten op een telefoontje wat gelukkig deze keer niet kwam.
Liefs x
Vergeten doe je het nooit meer, maar het scherpe randje slijt.
